Skok wzwyż – konkurencja lekkoatletyczna, polegająca na odbiciu się (po wykonaniu rozbiegu) i przeniesieniu całego ciała ponad poprzeczką zawieszoną na pionowych stojakach. Zawodnicy mają trzy próby na pokonanie danej wysokości. Po strąceniu poprzeczki istnieje możliwość przeniesienia pozostałych prób na następną wysokość. Trzy kolejne nieudane próby eliminują z konkursu. Uprawiana od drugiej połowy XIX wieku.
Sposób skoku był stale modyfikowany, stosowano dotąd techniki: kuczną, naturalną (tzw. nożycową), obrotową (lub kalifornijską), przerzutową. Obecnie stosuje się rodzaj techniki zwany flop, który pierwszy raz zademonstrował podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku zawodnik USA Dick Fosbury. W technice tej dzięki odpowiedniemu ułożeniu ciała skoczka jego środek ciężkości przechodzi pod poprzeczką, co umożliwia oddanie wyższego skoku.
Zadanie domowe;wymień nazwiska najlepszych polskich skoczków(kobiety i mężczyźni)
Sztafeta – rodzaj zespołowej konkurencji sportowej, odbywająca się na trasie podzielonej na odcinki. Następny zawodnik może wystartować dopiero po ukończeniu odcinka przez poprzedniego, gdy otrzyma od poprzednika pałeczkę w wyznaczonej strefie zmian. O kolejności decyduje pozycja na mecie ostatniego zawodnika.
Krótko mówiąc technika zmian sztafetowych polega na podawaniu i odbieraniu pałeczki. Ma to wszystko odbyć się sprawnie i umiejętnie. Zawodnicy powinni być zgrani.
Odbierający pałeczkę startuje w momencie, gdy podający ją przebiega obok ustalonego znaku kontrolnego.
Odbierającemu nie powinny krępować żadne ruchy, gdy wyciąga rękę do tyłu po pałeczkę (w końcowej części strefy zmian).
Przekazywanie pałeczki
Przekazywać pałeczkę można od dołu albo z góry. Najpierw krótka analiza pierwszego sposobu, a potem d
1. „od dołu”
Odbierający wyciągając rękę w tył po pałeczkę, prostuje ją w stawie łokciowym, kieruje dłoń z wyprostowanymi zwartymi palcami oraz odwiedzionym kciukiem w dół i w tył na wysokości biodra.
Podający podaje pałeczkę ruchem wahadłowym od dołu do góry
Jest to sposób naturalny i wygodny
2. „z góry”
Odbierający wyciąga po nią skręconą do wewnątrz rękę wysoko (powyżej pasa) w tył, z otwartą dłonią skierowaną w górę
Bieg krótki znany był już w starożytności. Ludzie żyjący w tamtych czasach uwielbiali wszelkie konkurencje sportowe. Oczywiście również lubili się ścigać. Chcieli wiedzieć, kto jest najsilniejszy, najbardziej skoczny, ale i kto jest najszybszy.
Bieg na dystansie krótkim wchodził w tzw. pentatlon, czyli 5-boju Starożytnej Grecji. Długość takiego biegu wynosiła jeden stadion, czyli dokładniej, było to 400 metrów.
Co było dalej?
Zanotowano starty z kamiennych bloków, oczywiście znacznie różniły się od dzisiejszych bloków startowych.
W roku 1887 Charles Sherrill przeszedł do historii i jako pierwszy wystartował z pozycji niskiej.
.
Natomiast podczas pierwszych Nowożytnych Igrzysk Olimpijskich, które miały miejsce w Atenach, w roku 1896, amerykański zawodnik Thomas Burke brał udział w biegu krótkim na 100 metrów (12,00 sec.) i zastosował jako jedyny start niski. Wzorował się na Sherrillu.
Technika startu niskiego błyskawicznie ewaluowała. Widziano w niej ogromny potencjał i pomoc w coraz szybszym biegu.
Zwracano coraz większą uwagę nie na sam bieg, ale właśnie na start oraz finisz. To te elementy non stop udoskonalano.
Około 1928 – 1929 roku wprowadzono bloki startowe, przypominające już bardziej ówczesne, które bardziej ułatwiały startowanie
W latach 30-tych nadeszła mała zmiana, stopy zawodników układane były dość blisko siebie. Tą technikę startu nazwano kangaroo / bunch start. Z tej pozycji startowej sprinterzy bardzo szybko wychodzili z bloków. To naprawdę było dla nich kluczowe.
Ogromną popularnością technika ta cieszyła się w latach 50-tych.
Dzisiaj nikt sobie nie wyobraża biegów na dystansie krótkim bez startu niskiego.
Start niski – technika
Start niski wykonuje się z bloków startowych.
.Ustawienie bloków
Przyjmuje się, że przednia podpórka bloku startowego powinna być ustawiona w odległości około 2 stóp od linii startowej, a podpórka tylna o jedną stopę za nią.
Komendy
Komendy są następujące: „na miejsca”, „gotów” i strzał z pistoletu.
„na miejsca”:
Biegacz przyjmuje pozycję klęku podpartego jednonóż na nodze zakrocznej, opierając stopy o ścianki bloków, a dłonie (kciuk i wyraźnie rozwarty palec wskazujący, do którego przylegają wyprostowane pozostałe palce) ustawione są przed linią startową na szerokości barków.
Kończyny górne wyprostowane w stawach łokciowych ustawione niemalże pionowo.
Głowa swobodnie opuszczona w dół
Równomierne rozmieszczenie masy ciała na wszystkie punkty podparcia – umożliwia to rozluźnienie mięśni.
„gotów”:
Biegacz wolnym ruchem unosi biodra nieco powyżej poziomu barków
Przenosi masę ciała na kończyny górne
Kąt ugięcia w stawie kolanowym nogi wykrocznej wynosi nie mniej niż 90 stopni, nogi zakrocznej 110 – 130 stopni.
strzał”:
Biegacz energicznie odbija się rękoma od bieżni
Wykonuje zdecydowany ruch barkami w przód ku górze
Rozpoczyna odbicie z bloków startowych równocześnie obiema nogami
Noga zakroczna zostaje energicznie przeniesiona w przód
Pracę nóg wspomaga naprzemianstronny obszerny wymach ramion
W czasie pierwszych kroków, tułów jest mocno pochylony do przodu. Stopy przenoszone nisko nad podłożem.
wiadomości z bogu-sporttopestka Nadal wpisujemy się w komentarzach
Sztafeta – rodzaj zespołowej konkurencji sportowej, odbywająca się na trasie podzielonej na odcinki. Następny zawodnik może wystartować dopiero po ukończeniu odcinka przez poprzedniego, gdy otrzyma od poprzednika pałeczkę w wyznaczonej strefie zmian. O kolejności decyduje pozycja na mecie ostatniego zawodnika.
Krótko mówiąc technika zmian sztafetowych polega na podawaniu i odbieraniu pałeczki. Ma to wszystko odbyć się sprawnie i umiejętnie. Zawodnicy powinni być zgrani.
Odbierający pałeczkę startuje w momencie, gdy podający ją przebiega obok ustalonego znaku kontrolnego.
Odbierającemu nie powinny krępować żadne ruchy, gdy wyciąga rękę do tyłu po pałeczkę (w końcowej części strefy zmian).
Przekazywanie pałeczki
Przekazywać pałeczkę można od dołu albo z góry. Najpierw krótka analiza pierwszego sposobu, a potem d
1. „od dołu”
Odbierający wyciągając rękę w tył po pałeczkę, prostuje ją w stawie łokciowym, kieruje dłoń z wyprostowanymi zwartymi palcami oraz odwiedzionym kciukiem w dół i w tył na wysokości biodra.
Podający podaje pałeczkę ruchem wahadłowym od dołu do góry
Jest to sposób naturalny i wygodny
2. „z góry”
Odbierający wyciąga po nią skręconą do wewnątrz rękę wysoko (powyżej pasa) w tył, z otwartą dłonią skierowaną w górę
Rzut młotem – jedna z technicznych konkurencji lekkoatletycznych, polegająca na rzucie kulą, do której przymocowana jest stalowa linka zakończona uchwytem. Zawodnik wykonuje rzut z koła o średnicy 2,135 m, otoczonego siatką ochronną. Kobiety rzucają młotem o wadze 4 kg (juniorki młodsze 3 kg[1]), mężczyźni – 7,26 kg, młodzicy (do 15 lat) – 5 kg, juniorzy młodsi (16-17 lat) – 5 kg, juniorzy starsi (18-19 lat) – 6 kg.
Opis techniki rzutu młotem:
zawodnik staje w kole tyłem do kierunku rzutu
chwyta oburącz uchwyt młota
wykonuje zamachy ponad głową
prostując ramiona w łokciach wykonuje trzy lub cztery obroty całego ciała
wyrzuca młot w pole rzutów
Podczas obrotów i po wykonaniu rzutu (zanim młot spadnie) nie wolno zawodnikowi nadepnąć lub przekroczyć metalowej obręczy koła. Koło opuszcza się jego tylną częścią
Zadanie domowe: wymień polskich mistrzów olimpijskich w rzucie młotem(kobiety i mężczyźni)
Pchnięcie kulą – konkurencja lekkoatletyczna, polegająca na wypchnięciu kuli jednorącz z koła o średnicy 2,135 m. Kobiety pchają kulą o masie 4 kg (juniorki młodsze 3 kg[2]), mężczyźni – 7,26 kg, młodzicy 5 kg, juniorzy młodsi (16-17 lat) – 5 kg, juniorzy starsi (18-19 lat) – 6 kg. Kula przed wypchnięciem musi mieć kontakt z szyją zawodnika. Po wykonaniu pchnięcia zawodnik musi opuścić koło jego tylną częścią, w przeciwnym wypadku pchnięcie nie zostanie uznane. Ponadto kula musi paść w obszar wycinka koła o kącie 34,92 stopni.
Stosowane są dwie podstawowe techniki pchnięcia kulą:
z doślizgu – zawodnik ustawia się tyłem do kierunku pchnięcia i wykonuje „doślizg” do progu, skręt biodra i wypchnięcie kuli,
obrotowa – zawodnik wykonuje obrót (podobny do tego w rzucie dyskiem) zakończony wypchnięciem kuli.
Odległość mierzy się wzdłuż linii przechodzącej przez środek koła i ślad kuli, od wewnętrznej krawędzi progu do najbliższej krawędzi śladu.
W skoku w dal zawodnicy wykonują rozbieg (wcześniej odmierzony), odbijają się z jednej nogi z belki i lądują na piaszczystej skoczni na dwie nogi. Wynik mierzony jest od linii między plasteliną a belką do ostatniego (najbliższego belce) śladu pozostawionego na piasku. Jeśli zawodnik podczas odbicia dotknie butem plasteliny, skok jest nieważny (decyduje ślad na plastelinie). Zawodnicy wykonują trzy skoki eliminacyjne, a najlepszych ośmiu jeszcze trzy skoki finałowe.
Skok wzwyż
Trójskok polega na wykonaniu trzech, po sobie następujących skoków:
pierwszy - odbicie z jednej nogi i lądowanie na nogę odbijającą
drugi - lądowanie na nogę przeciwną,
trzeci - lądowanie na piaszczystej skoczni obunóż.
Zasady rozbiegu, odbicia, lądowania i mierzenia są identyczne jak w skoku w dal. Dwa pierwsze skoki odbywają się na twardej bieżni, trzeci skok kończy się na piasku.
Skok wzwyż polega na odbiciu się zawodnika (po wykonaniu rozbiegu) z jednej nogi i przeniesieniu całego ciała ponad poprzeczką zawieszoną na stojakach. Każdy zawodnik ma trzy próby na każdej wysokości. Jeśli zawodnik strąci poprzeczkę na jakiejś wysokości, może pozostałe próby przenieść na następną wysokość. Trzy kolejne nieudane próby eliminują z konkursu.
Skok o tyczce odbywa się na takich zasadach jak skok wzwyż, z tą różnicą, że zawodnik do pokonania poprzeczki używa tyczki. Dawniej (do końca lat 60.) tyczkarze używali tyczek sztywnych, wykonanych z aluminiowych rur, dziś skaczą na tyczkach elastycznych wykonanych z wysokiej jakości tworzyw sztucznych. Tyczki te sprzyjają uzyskiwaniu lepszych rezultatów. Dla porównania rekord świata w skoku o tyczce sztywnej wynosi 4,82 m, a o tyczce nowej generacji 6,14 m.
Zadanie domowe-jaką długość ma bieżnia lekkoatletyczna.Jak zwykle odpowiedź w komentarzach
Sprint to bieg na krótkich dystansach: 60 metrów (hala), 100 metrów, 200 metrów, 400 metrów, sztafety4 × 100 metrów i 4 × 400 metrów. Zawodnicy startują na sygnał (strzał) startera z bloków startowych. Każdy zawodnik biegnie po swoim torze (przed zawodami odbywa się losowanie torów albo też numer toru przydzielonego zawodnikowi wynika z miejsca, które zajął on w biegu eliminacyjnym). O kolejności na mecie decyduje pierś zawodnika.
W biegach sztafetowych biorą udział zespoły czteroosobowe, konkurencja polega na biegu z pałeczką sztafetową trzymaną w dłoni. Zawodnicy podczas zmian przekazują sobie pałeczkę w wyznaczonej strefie zmian. Zgubienie pałeczki lub przekroczenie strefy zmian równoznaczne jest z dyskwalifikacją sztafety.
Bieg sztafetowy 4 × 100 m odbywa się po torach. W biegu 4 × 400 m pierwsza zmiana biegnie po torach, druga biegnie po torach tylko pierwszy wiraż (100 m), po czym zawodnicy mogą biec po wewnętrznym torze.
Bieg na 800 m (dwa okrążenia bieżni) – start odbywa się bez bloków startowych, zawodnicy biegną po torach pierwszy wiraż (100 m), po czym mogą biec po wewnętrznym torze.
Bieg na 1500 m – zawodnicy startują z linii startu wyznaczonej na początku przeciwległej prostej z pozycji stojącej. Tuż po starcie zawodnicy mogą zająć pozycje na wewnętrznym torze.
Wszystkie biegi lekkoatletyczne do 10 000 m odbywają się na 400-metrowej bieżni stadionu, start i meta biegu maratońskiego (oraz półmaratonu) mogą znajdować się na stadionie, a trasa może wieść przez ulice i okolice wielkich aglomeracji. Organizowane są też okolicznościowe i pokazowe biegi uliczne na dystansach od 1500 m do 100 km (ultramaratony).
Biegi płotkarskie obejmują konkurencje 60 metrów (hala), 100 metrów (kobiety), 110 metrów (mężczyźni), 400 metrów (kobiety i mężczyźni). Na dystansie 60 m płotków ustawionych jest pięć, a na pozostałych dystansach po dziesięć.
Poza tymi podstawowymi konkurencjami biegowymi odbywają się również nieolimpijskie konkurencje biegowe takie jak: biegi górskie, biegi przełajowe i biegi po schodach.
.Zadanie domowe:gdzie odbyły się pierwsze Starożytne Igrzyska Olimpijskie.Odpowiedź w komentarzach wraz z imieniem i pierwszą literą nazwiska oraz klasą
Lekkoatletyka – jedna z najstarszych dyscyplin sportu, nazywana Królową Sportu, oparta na naturalnym ruchu. Podstawowe konkurencje lekkoatletyczne: biegi, skoki, rzuty i chód mają swój początek w zachowaniach pradawnych ludzi. Były one w naturalny sposób uprawiane i trenowane przez człowieka, który polując musiał biegać, skakać przez przeszkody terenowe oraz rzucać oszczepem czy kamieniem. Z biegiem lat, dla rozrywki, człowiek zaczął stosować różne formy rywalizacji i wtedy obok sportów walki pojawiły się konkurencje lekkoatletyczne.
Obecności będą zapisywane jako aktywność na lekcji. Na tej podstawie będę wpisywać dodatkowe oceny.
Zadanie domowe dla chłopców-imię i nazwisko znanego siatkarza ze Świnoujścia.Proszę odpowiedź wpisać w komentarzach przy swoim imieniu i pierwszej literze nazwiska oraz klasie.
Dziewczęta -proszę uzupełnić brakujące zadanie(to co chłopcy)
Zagrywka jest jednym z najważniejszych zagrań w piłce siatkowej – od niej rozpoczyna się każdy mecz, set i akcja. Jest to nieprzewidywalny element, który może całkowicie odmienić losy meczu.
Źródło: fivb.org
Czym jest zagrywka w siatkówce?
Zagrywka, zwana inaczej serwisem lub serwem, jest to wprowadzenie piłkido gry, mające na celu zdobycie punktu lub utrudnienie przyjęcia piłki rywalom. Jeśli piłka po serwisie wpadnie w boisko przeciwnika, mamy do czynienia z asem serwisowym. Serwis to jedyny element, który każdy zawodnik wykonuje samodzielnie, bez pomocy kolegów z drużyny.
Zagrywka w siatkówce wykonywana jest zza linii końcowej boiska, a zgodę na jej wykonanie musi dać sędzia. Każdy zawodnik ma 8 sekund – liczonych od gwizdka sędziego – na wykonanie swojej zagrywki. O tym, kto rozpocznie mecz zagrywką, decyduje losowanie. Jeśli pierwszego seta rozpoczynała drużyna A, to w drugim będzie to zespół B i na zmianę. W czasie gry, serwis wykonuje drużyna, która zdobyła ostatni punkt
Zagrywka dolna
Zagrywka sposobem dolnym to najłatwiejszy sposób na wprowadzenie piłki do gry. Zawodnik wykonuje zamach ręką do tyłu, a następnie ruchem wahadłowym uderza w piłkę. Tak uderzona piłka leci na drugą stronę siatki dużym łukiem i z niewielką prędkością. Ten typ serwisu nie jest już stosowany przez profesjonalnych graczy.
Zagrywka boczna
Jak łatwo się domyślić, przy takiej zagrywce zawodnik ustawia się bokiem do boiska, a w momencie uderzenia piłki, wykonuje skręt tułowia.
Zagrywka górna
Źródło: fivb.org
Jest to najpopularniejsza zagrywka w siatkówce. Zawodnik staje przodem do boiska. Ręka, którą będzie uderzał w piłkę, jest zgięta i znajduje się za głową. Natomiast piłkę trzyma w drugiej ręce, wyciągniętej przed sobą. Zawodnik podrzuca piłkę do góry i uderza ją, gdy ta znajduje się w najwyższym punkcie.
Zagrywka z wyskoku
Serwis sposobem górnym może być również wykonany z wyskoku. Dzięki zagraniu z wyskoku, zawodnik może bardzo mocno uderzyć piłkę. Zazwyczaj po takim serwisie, piłka osiąga prędkość powyżej 100 km/h. Zagrywka z wyskoku jest jedną z najczęściej stosowanych w siatkówce
Zagrywka float
Float lub tak zwana „brazylijka”, należy do jednego z najpopularniejszych zagrań w piłce siatkowej. Jest to znacznie słabsza zagrywka niż ta wykonana z wyskoku – zazwyczaj osiąga prędkość od 50 do 70 km/h. Jest ona bardzo trudna do przyjęcia, ponieważ trudno jest przewidzieć jej tor lotu. Ten rodzaj zagrywki został po raz pierwszy wykonany przez Brazylijczyków, stąd jej nazwa.
Skrót
Jest to specjalny rodzaj zagrywki, ponieważ może być wykonany zarówno z wyskoku, jak i z zagrywki typu float. Skrót spada zaraz za siatkę, a jego zadaniem jest zaskoczenie rywali albo wyłączenie z ataku zawodnika, który taką zagrywkę przyjmie.
źródło-siatkarsko.pl
Proszę wpisywać obecności-imię i pierwszą literę nazwiska oraz klasę
